Geïnspireerd op De tuin der lusten van Jeroen Bosch en onder regie van Frits Vogels. Erotiek speelde er een grote rol in. Het stond tot 1970 op het repertoire en werd in de voor die tijd karakteristieke cultuurtempels als Fantasio en Paradiso gespeeld. Ook werd het verfilmd en op de televisie vertoond. Verder speelde het op talloze festivals. Het stuk had als compositorisch principe dat de spelers bij iedere voorstelling via ingebouwde codes de volgorde en de temporisering van de scènes naar hun hand moesten zetten.

Een bijzondere onderneming was ‘prjkt konstruktie’. Arnold Hamelberg ontwierp een speelruimte in de vorm van een open steigerconstructie met meerdere verdiepingen, in streng geometrische maatvoering (foto 43-47).



Deze constructie werd zesmaal in een openbare ruimte opgesteld en daar gedurende twee dagen bespeeld, door spelers én publiek. De omringende ruimte, variërend van veemarkt tot kerk, speelde daarbij een grote rol. Hier was het dat Bewth, als eerste groep in Nederland, overtuigd locatietheater bedreef. Om praktische redenen had de groep niet in de studio met deze constructie kunnen werken. Veel werd ter plekke geïmproviseerd, soms tot groot vermaak van het deelnemend publiek. De vormkracht van het door Bewth gebodene was niet altijd overtuigend, met uitzondering van het spel met fraaie door Luc Boyer gemaakte koepelvormige kwallen en spiegelplaten, dat krachtige lijnen door constructie en omringende ruimten trok. Publicitair en qua ludieke spelopvatting was het een groot succes.