In de musea werd ook de collectie van belang. De door Mart van Schijndel verbouwde stallen van het Centraal Museum in Utrecht werden Bewth door directrice Adeline Janssens aangeboden onder de voor-waarde dat er objecten uit de collectie zouden worden getoond. Twintig schilderijen werden onthuld, benevens meubilair van Maas, Rinsema, Berlage en Van Ravesteyn. Ook in het Haags Gemeentemuseum (meubels van Rietveld, Huszar, Rinsema) en in het Groninger Museum (druksels van Werkman) werd van deze rijkdom gebruik gemaakt. In het museum Beelden aan Zee in Scheveningen ging dit zelfs zover dat Bewth de zomertentoonstelling samenstelde en inrichtte, en binnen dat geheel een voorstelling componeerde die ruim vijftig keer na sluitingstijd gespeeld werd. In de Zuidvleugel van het Rijksmuseum daarentegen werd alleen met de zojuist schitterend door Quist herschapen ruimte gewerkt. Na twintig jaar werd eindelijk weer in een schouwburg gespeeld. De Koninklijke Schouwburg in Den Haag was, maar nu als gebouw, figuurlijk en soms letterlijk het toneel voor Bewth. Met medewerking van de technische ploeg van de schouwburg werd in wederzijds enthousiasme in een ingenieuze planning een productie gemaakt. Bijzonder was de productie op de normaal ontoegankelijke bovenste zolder van de Vleeshal in Haarlem, dependance van het Frans Halsmuseum. Altijd al was er discussie over het ideale waarnemings-punt in een gebouw. Dit gevoegd bij de dikwijls optredende onmogelijkheid om in bepaalde gebouwen te spelen, vanwege brandveiligheid of het ontbreken van voorzieningen, leidde tot het idee om een voorstelling voor één bezoeker te ontwerpen. Deze voorstelling werd dertig maal gespeeld, waarbij de bezoeker wel verplicht was in schriftelijke, fotografische of beeldende vorm een reactie te geven. Vele publicaties in krant en tijdschrift ontstonden, die uiteindelijk weer in het boek De Cycloop van Bewth werden gebundeld