Later volgden Gusto’s Scheepswerf in Schiedam, de staal-gieterij van de Demka in Utrecht, en Vemen als d’Peliekaan, Oranje Nassau en Koningin Emma in Amsterdam en Bombay in Zaandam. In die decennia kwamen door veranderingen in productietechnieken en door mondiale verplaatsing van allerlei industrietakken vele gebouwen leeg te staan. Sommige hebben door hun verworven status van industrieel erfgoed sloop kunnen weerstaan, waarbij Bewth zich soms met de gedachte kon vleien dat zijn voorstellingen bijdroegen aan het onder de aandacht brengen van die rijkdom. Daarnaast bleven belangrijke monumentale kerken uitmuntende bronnen van inspiratie, zoals in Breda, Monnickendam en Edam.


Zoals gezegd had het kunstlicht het primaat verworven bij het ontwerpen van de voorstelling. Daar waren op den duur ook nadelen aan verbonden. De spelers en bewegers konden voordat het licht in grondplan aanwezig was weinig beginnen. Bovendien moest de technische infrastructuur in de vaak gigantische gebouwen eerst nog worden aangelegd, wat samen met de dan nog te nemen proeven weken tijd vergde. En was daar eenmaal in voorzien dan konden de door de spelers al ontwikkelde initiatieven door het zeer specialistische karakter van het licht, dat zich voornamelijk met de architectuur bezig hield, soms moeilijk tot hun recht komen. Om nog maar te zwijgen over de zware fysieke arbeid die het klussen en bespeelbaar maken van oude fabrieken en dergelijke óók van de bewegers vroeg. Niet alleen was de groep financieel te kleinschalig voor een aparte ploeg technici, de groepssamenhang en -ideologie vroegen ook om gezamenlijke klusarbeid, wat op zich overigens lang een heel vruchtbare uitwerking had. Verder vereiste het licht steeds meer hermetisch zwart als fond. Niet elk gebouw liet zich volledig verduisteren, of zoals in kerken, afschermen van omgevingslicht.